საინტერესო თემაა ნამდვილად : ) მე ჩემი ნიკის მიხედვით არ შემიძლია არ დავიჯერო იმისაც რომ შეიძლება ადამიანი გაიცნო ვირტუალურ სამყაროში მაგრამ რეალურში შენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანდ იქცეს. რადგან სასწაულები ხდება და მაგიტო შეუძლებელი არაფერია და ძალიან კარგია რომ ამ ფორუმზეც ხდებოდა და იმედია კიდევ არა ერთხელ მოხდება ასეთი სახის სასწაულები : )
ბანალურ-პროზაულია ქვის საფეხურიც, ქვის საფეხურზე ჩამომჯდარი გოგოც, ქვის საფეხურზე ჩამომჯდარ გოგოზე მოთვალთვალე ბიჭიც, მარა რა მექნა.
მერე მივუახლოვდი ას იარდზე , ხეს ვეფარებოდი, დიდ ვერხვის ხეს. აქედან მისი თვალები არ ჩანდა, არც ტანი მთლიანად, მხოლოდ ფეხი და მარჯვენა მხრის ნაწილი კუბოკრული პლედით. ოდნავ წინ წავიწიე და შევნიშნე წიგნი. მას დასჩერებოდა გაშტერებული, თითქოს არც კითხულობდა. დრო ვიხელთე და მომდევნო ხესთან გადავირბინე.
აქ გამახსენდა ნაღვლიანი ამბავი, ერთი გოგოსი და ბიჭისა ბოკეზე რომ წავიკითხე, ისიც კითხულობდა, მაგრამ ბოკეს არა რაღაცა თხელ წიგნს. ის ამბავი გამახსენდა სახლის სახურავზე, რომ დაინახა გოგომ თანაფორუმელი გულისსწორი. ის სახურავიდანაც კი ჩანდა მე კი აქ ვიმალები- ვიფიქრე.
საქმე მაინც გავაკეთო თუ გამოჩენას ვერ ვახერხებ , მახსენდება ყელზე შამოკიდებული მეგობარი, ობიექტივს ვათავისუფლებ და ფოკუსს ვასწორებ.
ოო რა საამო წამებია. ეს იყო ზუსტად 5 გრძელი წამი.
ვითვლი:
ერთი- მარტოსული ციფრია
ორი სითბოს გმატებს და გაღიზიანებს
სამი- ვაღმერთებ ამ ციფრს
ოთხი- მხეცს მაგონებს ოთხი ბანჯგვლიანი ფეხით
ხუთი- ამ გოგოს გავს
ვაჭერ...
უსულოდ დაეცა, ხმაც კი არ ამოუღია, არც ამოუოხრავს, რომ მივუახლოვდი აღარ სუნთქავდა, შავი კულულები ეყარა შუბლძე.