...ბაღში დამტოვეს, მე უდარდელად ვთამაშობ, აი სასრიალოზე ავძვერი და ამაყად ვიყურები... ყველა მხარეს ვიყურები, გარდა იმისა საიდანაც მე მოვედი, ნისლიდან... ან იქნებ ვიყურები კიდეც, მაგრამ იქ ის ნისლი ჯერ არ არის... მე მინდა მივიდე ამ ბავშვთან, ჩავეხუტო, გულში ჩავიკრა, მაგრამ ხელები არ მაქვს, მინდა დავუძახო რომ მოვიდეს, მინდა გავაფრთხილო, რომ წინ ნისლია და არ შეეშინდეს მაგრამ გვიანია... მდინარემ ისევ გამიტაცა... ბუნდოვნად გაიელვა სამშობიაროს კაფელმა და მე მთელი ძალით გაქანებული უსასრულობაში გამოვეკიდე, ვერ ვგრძნობ ვერც მანძილს და ვერც წონას, თვით დროც არ არსებობს ჩემთვის... მე აღარ ვარსებობ...
გმერთი მინდაა.... :ქრაი: :ქრაი:
?